Niektórzy pacjenci pytają terapeutów “Jak utrzymać efekty terapii?”, “Od czego to zależy?”, “Jak opóźnić nawrót dolegliwości bólowych?”. Oczywiście zależy to od wielu czynników.
Na niektóre osteopata/terapeuta ma wpływ ale nie na wszystkie. Utrzymanie efektów terapeutycznych zabiegów manualnych w dłuższym okresie czasu, może zależeć w dużym stopniu od możliwości realnego wpływu na zmianę “wzorca globalnego pacjenta”.
Czym jest “wzorzec globalny”?
Można powiedzieć, że jest on sumą adaptacji i kompensacji organizmu pacjenta w ciągu określonego okresu jego życia. Często problem pacjenta, którego objawem jest ból, z którym pacjent przychodzi do osteopaty czy fizjoterapeuty, jest wynikiem wielu lat, prób adaptacji i kompensacji jego organizmu, do sumy urazów, mikro-urazów oraz najróżniejszych przeciążeń (również emocjonalnych, dietetycznych, nawykowych). Ból świadczy o tym, że organizm pacjenta, w danym momencie, nie jest w stanie skutecznie adaptować i kompensować sił na niego działających. Rolą osteopaty jest pomóc organizmowi pacjenta uruchomić/odzyskać równowagę poprzez uruchomienie mechanizmów do samoleczenia, widzianych nie tylko jako poprawa biomechaniki ale w znacznie szerszym zakresie.
Osteopata stara się odpowiedzieć na pytanie, w którym miejscu organizmu pacjenta dodać więcej określonego ruchu aby organizm zaczął proces samoleczenia.
Dlatego skuteczna diagnostyka pacjenta powinna zawierać w sobie nie tylko diagnostykę medyczną,ortopedyczną, neurologiczną, często wzmocnioną o różne badania dodatkowe ale również diagnostykę funkcji różnych układów organizmu.
Podsumowując osteopata powinien płynnie poruszać się w diagnostyce wzorca globalnego adaptacji i kompensacji pacjenta oraz płynnie przechodzić do diagnostyki funkcjonalnej stawów, diagnostyki powięzi i trzewi oraz diagnostyki kranialnej. Diagnostyka wzorca globalnego powinna być logicznie powiązana z diagnostyką lokalną. Diagnostyka wzorca globalnego to nie tylko diagnostyka biomechaniki szkieletu i sposobu w jaki szkielet pacjenta radzi sobie z siłami grawitacji, z siłami ciągnącymi i ścinającymi ale również diagnostyka powięzi, mięśni, więzadeł, nerwów, naczyń, emocji ect.
Dobrym osteopatą jest ten, który potrafi płynnie i logicznie wiązać możliwości i ograniczenia wzorca globalnego pacjenta, do sumy innych zaburzeń zarówno lokalnych jak i całego stanu zdrowia oraz stawiać logiczne hipotezy robocze. Jeszcze lepszym jest ten, który potrafi udowodnić swoje hipotezy robocze w procesie terapii.
Nadrzędnym celem jest zdrowie pacjenta.
Osteopata musi również poprawnie oceniać możliwe czynniki utrzymujące aktualne problemy pacjenta. Podejście diagnostyczne, polegające wyłącznie na znalezieniu tkanki/tkanek, które są lub mogą być źródłem bólu pacjenta oraz próby oddziaływania na te tkanki w celach leczniczych jest niewystarczające dla osteopaty. Często ból to tylko dystalny objaw szeregu prawdziwych problemów pacjenta.
